|
|
|
אוי, דאָרטן שטייט אַ יתום–בוים,
אויף קני, אַז וויי אים, שטייט ער —
געווען אַ מאָל אַ מייַ בייַ אים,
נישטאָ שוין מער קיין צווייטער !
אַ דונער האָט געטראָפֿן אים,
געמאַכט פֿון אים אַ הויקער,
זייַט דעמאָלט שטייט ער נעבעכדיק
און פֿינצטער, מעשׂה–חוקר…
רחמנות האָבן פֿייגעלעך
און ווילן דאָרט נישט גאַסטן :
ער קען נאָך פּלוצלינג אייַנפֿאַלן —
וואָס דאַרף מען אים באַלאַסטן ?
אוי, עלנט שטייט דער יתום–בוים
און אייביק טוט ער קניען, —
און דיך זאָל גאָט דערבאַרעמען,
אין נחת זאָלסטו בליען !
אַ פֿרישע זייַ, אַ שלאַנקע זייַ,
און שאָטן גיב דעם מידן ;
ווען ס‘איז בייַ אים דער קאָפּ צעהיצט —
באַשיץ אים מיט דייַן פֿרידן.
און וואַקס אַזוי, און בלי אַזוי
צו הימל און צו לייַטן,
ס‘זאָל זייַן אַ קוויקונג אָנצוזען
דייַן קעפּל פֿון דער ווייַטן !
נישט שרעק זיך פֿאַר קיין שטורעמווינט,
נישט בויג זיך פֿאַר קיין רעגן, —
און איך, דער מידער יתום–בוים,
וועל קניען דיר אַנטקעגן… |
|