| |
|
|
פֿאַר נאַכט, פֿאַר נאַכט, ווען ס‘מישן זיך
אין מערבֿ גאָלד מיט אַש,
און שׂרפֿים ריידן צווישן זיך
און ס‘טרויערט אַ בר–נש ;
ווען זאַכן ווערן ווינקלדיק,
פֿאַרלירן דעם קאָליר,
און שטערן קומען פֿינקלדיק,
ווי שומרים פֿאַר גאָטס טיר ;
ווען ס‘וועבט זיך דאָס געפּילדער אויס
פֿון ברוק און טראָטואַר,
און ס‘מאָלט אין שאָטן בילדער אויס
אַ קדמונדיקער שׂר ; —
שטיל גיסטו דאַן אַ שווים צו מיר
און נאָענט ווערט די ווייַט.
אַ רגע שאָרכט דייַן שטים צו מיר —
זי שאָרכט צו מיר ווי זייַד.
דייַן גאַנץ געשטאַלט באַנעם איך נישט,
איך פֿיל נאָר, אַז דו ביסט ;
וווּ ליגט דייַן גאָרטן ווייס איך נישט —
איך ווייס נאָר, אַז דו בליסט.
אַ בילד, מיט גינגאָלד דורכגעשטראַלט,
דערלאַנגט זיך אַן אַנטבלויז :
איך זיץ — אין פֿאַר–געבורט–געשטאַלט —
אין זומער פֿון דייַן שויס.
כ‘הער פֿייגל אַלטע ריידנדיק
לשונות אַלערהאַנט.
עס צערטלט מיך גן–עדנדיק
דייַן שטראַלנדיקע האַנט.
די בלאַנקע ברוסטן זונען מיר,
זיי זונען — און איך זויג — — —
אַ קוק — דו ווערסט צערונען מיר
און נאַכט איז אין מייַן אויג. |
|
