Yiddish Poetry
     
 
 

Home > Contemporary Poetry > Zackary Sholem Berger

Zackary Sholem Berger | שלום בערגער

Zackary Sholem Berger of New York is well known to all lovers of Yiddish poetry today. Details of his prolific work are given below. We are delighted to introduce him to readers here, side by side with his own translations, and with audiofiles of the poems as well.

Our selection opens with his poem "Yiddish Literature", about The Yiddish Poet, extracted with his permission from his 2011 book "Not in the Same Breath" - Zog khotch lehavdel 

The book is best in hardcopy: from Amazon: http://bit.ly/NITSBAmazon
but is  cheaper as a PDF: http://bit.ly/NITSBLuluPDF
or almost free, as an e-book: http://bit.ly/NITSBebook

שלום בערגער געב ´ 1973, לויִוויל, קענטאָקי איז אַ פּאָעט, איבערזעצער, בלאָגער און עסיייִסט. זײַנע לידער האָט מען אָפּגעדרוקט אין אַ צאָל זשורנאַלן, אַרײַנגערעכנט טאָפּלפּונקט, נײַע וועגן, די צוקונפֿט, גילגולים א "א. ער איז אויך אַ מיטאַרבעטער אין פֿאָרווערטס.

דערעיקר אָבער איז ער געווען צווישן די פּיִאָנערן פֿון ייִדישער בעלעטריסטיק אויפֿן אינטערנעט. זײַן
 בלאָג איז אַ טרעפֿפּונקט אויף אַ קליינעם מאַסשטאַב צווישן חסידים און וועלטלעכע ייִדן, און ער האָט אויסגעפֿירט אָדער זיך באַטייליקט אין אַ צאָל ליטעראַרישע אינציאַטיוון אויפֿן עולם - הנעץ.  

ער איז צווישן די מחברים און איבערזעצערס פֿון דער אַנטאָלאָגיע
 טראָט בײַ טראָט: הײַנטצײַטיקע ייִדישע פּאָעטן (וואָס האָט שוין מוליד געווען אַ פֿייסבוק - גרופּע פֿון הײַנטיקע פּאָעטן ). זײַן אייגן ביכל לידער, טענטאַטיוו באַטיטלט "זאָג כאָטש להבֿדיל ", דאַרף אי "ה אַרויס אין 2011. 

ער מיט זײַן פֿרוי, סעלעסט סאָלאָד , האָבן צוזאַמען געשאַפֿן די פֿירמע
 די ייִדישע שטוב, וואָס גיט אַרויס ייִדישע איבערזעצונגען פֿון קלאַסישע קינדערביכלעך. פֿון זייער ערשטער אויסגאַבע, די קאַץ דער פּאַיאַץ, האָבן זיך פֿאַרקויפֿט כּמעט 9000 עקזעמפּלאַרן. 

פֿון פֿאַך איז דער אַ דאָקטער און וווינט מיט סעלעסט און זייערע צוויי קינדער לעבן זייערע חבֿרים אין באַלטימאָר, מערילענד, וווּ זיי שטעלן מיט זיך פֿאָר אַ קליינע " קהילה " וווּ יעדער רעדט ייִדיש מיטן צווייטן און מיט די קינדער.

   


  A ray of sunshine

My house has many windows
I boarded them all up
Desperation's everywhere
Nighttime always stops

When a ray of sunshine
Hit my bedroom floor
Then for safety's sake I had
To board up my front door
 
אַ שטראַלכל ליכט

מײַן שטוב האָט צו פֿיל פֿענצטערס
האָב איך זיי פֿאַרקלאַפּט
אומעטום דער ייִאוש
טיילצײַטיק די נאַכט

אַרײַנגעכאַפּט אַ שטראַלכל
ליכטיקייט צו מיר
האָב איך לשם זיכערהייט
אויך פֿאַרקלאַפּט די טיר
 


  Oblivion Song

With all that's forgotten I've long been obsessed.
Now I'm sing-chant-reciting the words of a place
victimed by slaughter and torched by the flames.
But I lean out to hear what is said in the street.

Now I've surrendered to truth of this pain,
suffering's doubts and remembering's joy
but these moments fetter my memory.
I'm talking, though silence is always exigent.

I'm tasting the gall and I hear what is sweet.
Tell me the names now of everything empty?
All of them would be both guilty and happy.
So come in. We still have available seats.
 
שיר־השכחה

לאַנג שוין אַ פֿאַרקאָכטער אין אַל דעם פֿאַרגעסענעם
זינג איך און זאָג איך די רייד פֿון אַ לאַנד
וואָס אַ קרבן געווען איז פֿון שחיטה און בראַנד.
דאָך הער איך זיך אײַן אין די רייד פֿון די גאַסן.

כ'בין אונטערגעגעבן דעם אמת פֿון ווייטיק
די ספֿקות פֿון לײַדן, דעם גליק פֿון געדענקען
נאָר פֿון אַלע מאָמענטן ווערט זכּרון פֿאַרפּענטעט.
איך רעד כאָטש איך ווייס אַז עס שווײַגט זיך מער נייטיק.

איך הער וואָס ס'איז זיס און בין טועם דעם גאַל.
דערמאָנט מיר די נעמען פֿון אַלץ וואָס בלײַבט ליידיק.
זיי וואָלטן געוועזן סײַ שולדיק סײַ פֿריידיק.
קומט אַרײַן. אײַערע זיצפּלעצער וואַרטן אין זאַל.
 


  I'm a big watermelon

rolling down the streets
I'm not afraid of explosion
just littleness
 
איך בין אַ גרױסער אַרבוז

װאָס קײַקלט זיך אין די גאַסן.
כ'האָב נישט מורא פֿאַר עקספּלאָסיע
נאָר פֿאַר קלײנקײט.
 


  Happy Doubt!

I don't want to know precisely where I'm going.
Every border should be blurry.
Who says the going is always gone?
Play a tune, pulse my finger's on.

This year's always a puzzle.
I saw the train running crooked,
In a desperate hurry.
Passengers under glass like beavers in a brook,
Well fed and well muzzled.

Hear what I'm saying?
Fate is a drunk driver
speeding, not knowing where he'll
stop. Merciful Almighty:
What have you been preparing?

 
א פריילעכן ספק!

א פריילעכן ספק!
אוואו איך גיי וויל איך ניט וויסן פינקטלעך.
זאל יעדער גרענעץ זיין צעשוואומען.
ווער זאגט אז יעדער הלך ילכט?
שפיל א פריילעכס, דופק.

היינטיקס יאר איז אייביק א קשיא.
כ'האב געזען אז אן אייזנבאן פארט ניט גלייך.
כ'האב איר פארצווייפלונג פארנומען.
פאסאזשירן הינטער שויבן ווי ביבערס אין א טייך
אנגעפעלצט און אנגעפאשעט.

הערסט מיינע רייד?
דער גורל איז א שיכור מיט א קאר
וואס ווייסט ניט וואו מע פארט און וואו מען
שטייט. דערבארעמדיקער האר
וואס האסטו אונדז אנגעברייט?
 


  I have a practical job

I know exactly what I'm doing and why.
But every ten minutes
the earth shakes under my desk
and dead poets stick out their heads
from a smoky pit.

I get there
on time every day.
But on the wall, between the computer and the recycling
hang the hands
of a gasping seraph.

I follow dictates
of iron actuality
while through thought I swim
in seas of chaff.
 
איך אַרבעט בײַ אַ פּראַקטישע שטעלע

ווייס פּונקט וואָס איך טו און פֿאַר וואָס.
יעדע צען מינוט אָבער
טרייסלט זיך די ערד אונטערן שרײַבטיש
און געפּגרטע פּאָעטן שטעקן די קעפּ אַרויס
פֿון אַ רויכיקן גרוב.

איך קום צו גיין
יעדן טאָג באַצײַטנס.
נאָר אויף דער וואַנט צווישן קאָמפּיוטער און רעסײַקלינג
הענגען די ידיים
פֿון אַ קײַכעדיקן שׂרף.

איך פֿאָלג אַלע באַווײַזן
פֿון אײַזערנער ממשות
און באָד זיך בדמיון
אין פּלעווע-ימען
 


  Second Try

I'm XYZausted.
All words are tossed off.
Everything's lower than dirt:
Looks like it's time to recreate the earth.
Without a word
Day is heard
And Luna
sans overture
becomes the moon.
 
צווייטער פּרוּוו

כ'בין אותיותגעמאַטערט
אַלע ווערטער אָפּגעפּטרט
ס'האַלט אַזוי שמאָל
דאַרף מען שאַפֿן ס'וועלטל אַ צווייט מאָל
אָן וואָסער ניט איז זאָג
ווערט טאָג - טאָג
און ירח אָן אַ
הקדמה ווערט לבֿנה
 


  Report from the Empty City

I was in the empty city. As if it was really empty - really the city is full of people, but they're poor, bums with no other choice who don't have first-class social services. I mean, the people aren't at fault, but society. Except for the criminals, muggers, rapists, and murderers. They are evil people, rejects. But all the other poor people are regular folks you can have a drink with.

I was in the empty city and a sign hinted to me out of the darkness that I would be warmly welcomed. Not knowing what was inside I was ready for anything and gave the door a tentative push.

It didn't budge. I looked in and saw an unclear picture: either a light was on, or I was seeing the reflection of the streetlights, or nothing was there, I was deluding myself into seeing a warm group of night friends.

A kid opened the door. I was startled. "Come on in, why are you standing there like a idiot?"

With my halflit face, I asked - "?"

"You're not alone in the city. The city is not empty. No one's waiting for you, but if you want to stop wasting your life we're here for you."
I went in.

The door shut after me.

The place was empty. Everything was dark. The kid had disappeared.

On a stool in the center of the room - like in a bar - was a handwritten note. The words were easy to read:

"The room is empty because you are empty. Go fill yourself up."
 
באַריכט פֿון דער ליידיקער שטאָט

איך בין געווען אין דער ליידיקער שטאט. עס רעדט זיך אַזוי ליידיק. באמת איז די שטאָט פֿול מיט מענטשן נאָר זיי זײַנען אָרעמע לײַט, ליידיקגייערס בלית ברירה ווײַל עס פֿעלט ערשטקלאַסיקע סאָציאַלע פֿאַרזאָרג. דאָס הייסט אַז ניט די מענטשן זײַנען שולדיק, נאָר די געזעלשאַפֿט. חוץ די פֿאַרברעכערס מיט די מאָגערס מיט די פֿאַרגוואַלדיקערס מיט די מערדערס. די יענע זײַנען רשעים און אויסוווּרפֿן נאָר אַלע אַנדערע אָרעמע-לײַט זײַנען וווילע חברה-לײַט וואָס מע קען מיט זיי מאַכן אַ תּיקון.

איך בין געווען אין דער ליידיקער שטאָט און אַ שילד האָט מיר געגעבן אָנצוהערן פֿון דער פֿינצטערניש אַז מע וועט מיך שיין אויפֿנעמען. ניט וויסנדיק וואָס געפֿינט זיך אינעווייניק האָב זיך זיך אונטערגעגאַרטלט און אַ טענטאַטיוון שטויס געגעבן די טיר.

זי האָט זיך ניט גערירט פֿון אָרט. כ'האָב אַרײַנגעקוקט אינעווייניק און געזען אַן אומקלאָרע בילד: אָדער אַ ליכט ברענט, אָדער כ'זע די אָפּשפּיגלונג פֿון די גאַסנליכט, אָדער דאָרט איז גאָרניט דאָ, איך רעד זיך אײַן אַ קינד אין בויך און אַ וואַרעמע נאַכט־חבֿרה.

אַ קינד עפֿנט אויף די טיר. כ'בין דערשטוינט. "קים אַרײַן, וואָס שטײַסטי דאָרט ווי אַ לײַמענע גאָלעם?"

"?" האָב איך געפֿרעגט מיטן האַלב באַלויכטענעם פּנים.

"איר זאַט ניט אַלײַן אין דער שטוט. די שטוט איז ניט לײַדיק. קײַנער וואַרט ניט אויף ענק, נור טומער ווילט איר מער ניט אַוועקוואַרפֿן דוס לייבן זאַנען מיר דו פֿאַר ענק."

בין איך אַרײַנגעגאַנען.

די טיר האָט זיך צוגעמאַכט נאָך מיר.

דער זאַל איז ליידיק. אַלץ איז שוין טונקל. דאָס קינד איז נעלם געוואָרן.

אויף אַ טאַבורעטל אין מיטן זאַל -- ווי פֿון אַ באַר -- ליגט אַ האַנט־געשריבענע צעטל. די ווערטער לייענען זיך גרינג:

"דער זאַל איז ליידיק ווײַל איר זײַט ליידיק. גייט און פֿילט זיך אָן."
 


 

 
Home      About       Acknowledgments      Translators      Links      Contact
 Web Design by Twam Design Melbourne