די קאַץ וואַשט זיך,
ס´וועלן קומען געסט –
זאָגט די מאַמע
און זי גלעט דאָס האַנטוך,
וואָס זי פּרעסט.
און איך גלעט די זון,
וואָס ציט זיך אויפֿן טיש,
און איך צי די הענט אויס
צו די געסט.
געקומען זײַנען דרײַ באָבעס
אין טיפֿע קופּקעס אויף די קעפּ,
טיפֿע פֿאַלדן אין די קליידער.
מיר זעצן זיך אויף דר´ערד.
די ברייטע ציבעלע זיצט אין בלומען-טאָפּ
און שמעקט.
אירע בלעטער זענען גוט צו אַ געשוויר –
זאָגט איין באָבע
און זי הייבט פֿון שטויב אַרויס אַ פֿינגער.
און איין באָבע האַלט אין שויס די קאַץ,
און איין באָבע
דרימלט.
די זון פֿאַרגייט.
די מאַמע גלעט נאָך אַלץ דאָס האַנטוך,
וואָס זי פּרעסט.
זי קוקט אין פֿענסטער און וואַרט
אויף געסט.
אירע הענט ווערן גרויס,
פֿאַרנעמען שוין דעם גאַנצן טיש.
זי זון האָט אָנגעצונדן מײַנע שיך.
איך הויב זיך אויף.
איך גיי דער אַלטער שאַנק אַנטקעגן:
די אַלטע שאַנק קומט צו הינקען
מיט אַזויפֿיל לעכער פֿון האָלצווערים
און פֿון רעגן.