Translated by Miriam Leberstein (2010)
The night was deep and dark,
the night was starless.
The wind rushed
through the trees,
the wind was searching for Leah.
Jacob buried his face
in Leah’s body:
Rachel, dear Rachel, my wife,
Seven years I’ve waited for you!
Long were the days,
the nights even longer.
So many cold moons
have embraced my body,
Rachel, dear Rachel, my wife!
Leah lay silently.
Her lips thin and bitter,
she welcomed her son Reuben,
Jacob’s boy.
The night was already filled
with the fragrance of the flowers
that were waiting for Reuben in the field.
|
די נאַכט איז געווען טיף און שוואַרץ,
די נאַכט איז געווען אָן שטערן.
דער ווינט האָט גערוישט
צווישן די ביימער,
דער ווינט האָט געזוכט לאהן.
יעקבֿ האָט אײַנגעגראָבן דאָס פּנים
אין לאהס לײַב:
רחל, רחלע מײַן ווײַב,
זיבן יאָר האָב איך אויף דיר געוואַרט!
לאַנג זענען געווען די טעג,
לענגער נאָך די נעכט.
אַזויפֿיל קאַלטע לבֿנות
האָבן אַרומגענומען מײַן לײַב,
רחל, רחלע מײַן ווײַב!
שטיל איז לאה געלעגן.
מיט דינע ביטערע ליפּן
איז זי אַקעגנגעגאַנגען
איר זון ראובֿנען,
דעם בכור פֿון יעקבֿן.
די נאַכט איז שוין פֿול געווען
מיטן ריח פֿון יענע בלומען,
וואָס האָבן געוואַרט אויף ראובֿנען אין פֿעלד. |