טרוים און סם

צעּפּײַניקט און צעוווּנדיקט און צעבראָבן,

פֿאַרלוירן אין די גרוילן פֿון געזאַנג,

בענטש איך די טריבע מי פֿון אַײער גאַנג,

אָ גוטע, גרויע טעג אין דער וואָכן.

בײַם פֿײַער שטייען פֿרויען שטיל און קאָכן,

דער סטאָליאַר הובלעוועט אַ נײַע שאַנק,

אויף גאַסן לויפֿן מענטשן אין געדראַנג

מיט נאָענטע צילן און מיט שווערע יאָכן.

נאָר איך, איך איינער זיץ און שרײַב אַ ליד

אין סאַמע מיט פֿון טעג, וואָס רוישט און זידט,

אַ ליד, וואָס קאָן דעם מענשטן נישט דערלייזן.

כ׳וואָלט דאַרפֿן פֿירן גאָר אַן אַקער־אײַזן,

אָדער אין קוזשניע שטיין בײַם רויטן פֿלאַם,

איידער אין ווערטער גיסן — טרוים און סם…

הײַנט, יוני 30טן, 1939, ז.7