שלאָף-ליד צו זיך אַלײן

 

שלאָף אײַן, שלאָף אײַן,

אהרן דו מײַן!

דײַן װעלט איז פאַרשװונדן.

טליענדיקע רעשט,

דער װינט פאַרלעשט

אױך דיך, אױך דײַנע

טליענדיקע װאונדן.

דײַן װעלט איז פאַרשװאונדן.

 

נישט װײַט איז זי פאַרשװאונדן.

אױף יענער זײַט טיר

װאַרט זי אױף דיר,

װיל װערן מיט דיר

פון דאָסנײַ פאַרבונדן.

נישט װײַט איז זי פאַרשװאונדן.

 

פאַר גאָט נישט זאָרג:

אַלץ װאָס ער דאַרף

װעט ער טאָן סײַ-װי-סײַ.

זײַן זון װעט אַרױס,

ס'װעט גרינען זײַן מאַי,

קינדער װעלן לאַכן.

דו אָבער שלאָף,

שלאָף אײַן, שלאָף אײַן!

אַ צײַט װעט זײַן  ─

און אין ײדן, װאָס קומען,

אין צוקונפטיקע זאַכן,

װעסטו דערװאַכן.

 

שלאָף אײַן, שלאָף אײַן,

קענסט גאָרנישט דאָ מאַכן.

עס װיל די פּײַן

די אױגן פאַרמאַכן.

די װאַך, װאָס באַװאַכט

יעדערנ'ס נאַכט,

װעט אױך דיך באַװאַכן.

 

אױגוסט, 1945

-----------------------------------------------------------

לידער פון חורבן און לידער פון גלױבן (א),  (1967) , ז.50