|
|
|
דער טראַמווייַ לויפֿט אַרייַן
חדווהדיק נערוועז
אין אַ בלויער פֿאָרשטאָט,
וואָס שימערט מיט בעז.
פֿאַרשוווּנדן די שטאָט
מיט די מויערן די ברוינע.
אַ מיידל שטייַגט אייַן —
לויטער דופֿט און קאָליר.
לעבעדיקער בעז
דופֿטיקט קעגן מיר.
איז ווען–עס–איז געווען
אַ דופֿטיקייט אַזוינע ?
ריחות, פֿאַרהוילן
ביז איצט און שטום,
שווימען פֿון ערגעץ
אַ העלן תּחום.
געשטאָרבן דער עסיקער,
קראַנקער פּאַרפֿום
פֿון דער שטאָט דער זונה.
און ס‘פֿליט דער טראַמווייַ
חדווהדיק נערוועז,
אַרייַנצופֿאַלן גרייט
אין אָרעמס פֿון אַ נס.
און עס קומט מיר פֿאָר,
אַז איך ווער אַנטגופֿט,
און איך דערשפּיר אַזוינס
ווי דעם ווייַטן דופֿט
פֿון דער אישה–העליונה. |
|