אָן גאָט און אָן אַ ײד

 דער פאַרטאָג האָט זיך צעפלאַקערט

איבער דעם קװאַדראַט פון אַ װאַרשעװער הױף,

אַ סטאַדע צעשראָקענע שאָטנס

האָט שטיל געטאָן אַ לױף

פון אַלטע װענט אַראָפּ.

דער בױם, דער אײנציקער בױם,

האָט רױט זיך צעלאַכט.

אַ װינט האָט געבראַכט

ריחות פון גױישע מרחקים.

פאַר רב בערישן, דעם אַלטן חסיד,

זײַנען פױגל און זון און מרחקים

געװען זאַכן פון עכּו"ם.

געװוסט האָט דער אַלטער,

אַז פױגל און זון און די אַלע זאַכן,

װאָס שפּילן, לײַכטן און לאַכן

װי טױזנט גליקן,

װאַרטן מיט הכנעה, אַז אַ ײד

זאָל גאָט זײ שענקען, זאָל זײ געבן תּיקון.

 

איז ער געװען פון די װתיקין.

פלעגט ער זיך פעדערן

אַ הײליקן תּיקון  צו געבן יעדערן:

דעם אײנציקן בױם אױפן הױף,

דעם װינט, דעם פאַרטאָגיקן װאָלקן, װאָס ברענט

איבער דער מױערס אַלטע װענט.

אין זײַנע הענט,

די הענט פון אַ שװאַכן בן-אדם,

איז דער שליסל צום טױער געװען   ─

צום טױער פון חסדים.

 

װאו איז זײַן תּפילה? זײַן תּיקון װאו איז?

מאָרד, מאָרד, מאָרד.

זײַן תּפילה, זײַן װאַרשע, דער ײד אַלײן    ─

אױסער װעלט, אױסער צײַט, אױסער אָרט.

נישטאָ מער דער ײד, מע הערט נישט זײַן קול  ─

און נישטאָ װער עס זאָל

געבן אַ זין דער זון,

שענקען אַ גאָט דעם טאָג.

                                                       ניו-יאָרק, 1944

-----------------------------------------------------------------------------------

לידער פון חורבן און לידער פון גלױבן (א),  (1967) , ז.30