Nie przypadł mi ten zaszczyt
Zawczasu z Polski wyjechałem,
Bóg od straszliwej wojny mnie odsunął.
Dlaczego? Dlaczego Polskę opuściłem?
Nie przypadł mi ten honor, by z narodem moim
pójść drogą płomieni.
I jak niewybaczalny grzech boleśnie czuję,
że wciąż żyję.
Żyję i wiersze składam.
Poczucie winy wkrótce mnie zatruje,
chyba że obiorę jedną z trzech postaci,
co są gotowe przesłonić moją winę;
które czekają i wzywają mnie żarliwie.
Jedna z nich to świętość, druga obłąkanie,
samobójstwo trzecia.
Lecz dla słabeusza samobójstwo rzecz zbyt twarda,
nazbyt mały jestem, aby przyjąć świętość,
i nawet nie jest mi dane w obłędu otchłań popaść.
Aron Cajtlin, Lider fun Khurbn un Lider fun Gloybn, I, 1967.
przełożyła Bella Szwarcman-Czarnota
|
כ'האָב
נישט געהאַט
די זכיה
אַװעק בין איך באַצײַטנס און פאַרהױלן
האָט גאָט פון מיר די גרױלן ─
פאַרװאָס, פאַרװאָס בין איך אַװעק פון פּױלן?
כ'האָב
נישט געהאַט
די זכיה מיט מײַן
פאָלק
צוזאַמען
צו גײן
דעם
װעג
פון פלאַמען,
און ס'פּײניקט,
װי
אַ
זינד נישט צו פאַרגעבן,
די שולד פון בלײַבן
לעבן,
פון בלײַבן
לעבן און פון מאַכן
גראַמען.
און ס'װעט
די שולד מיך סמ'ען,
ביז כ'װעל
נישט פאָלגן
אײנס
פון דרײַ
געשטאַלטן,
װאָס
װאַרטן
און
װאָס
רופן מיך צעגליטע:
אײן
געשטאַלט
איז קדושה, ס'צװײטע
איז שגעון,
זעלבסטמאָרד
איז דאָס
דריטע.
נאָר
זעלבסטמאָרד
איז צו שטאַרק
פאַר
מיר, דעם שװאַכן,
מײַן
קלײנקײַט
קען קדושה נישט פאַרגינען,
און כ'קאָן
אפילו נישט
אַראָפּ
פון זינען.
---------------------------------------------------------
לידער פון חורבן און לידער פון גלױבן
(א), (1967) , ז.62
.
. |