|
|
|
פֿאַרנאַכטצייַט עפֿן מיר די קוואַלן
פֿון ריינער רו,
און לייג דייַן האַנט מיר אויפֿן אַקסל,
און זאָג מיר : „דו“…
און רעד קיין וואָרט נישט מער ! דאָס איינע,
דאָס קליינע וואָרט
זאָל צווישן ביידן אונדז די בריק זייַן —
און דער אַקאָרד.
און קוש מייַן נאַקעטע נשמה,
און זאָל דער קוש, —
ווי אַלץ, וואָס הייליק, ווי טויט, ווי אומשולד, —
זייַן אָן לבֿוש… |
|