| |
|
|
די זון האָט געפּלאַצט
ווי אַ האַרץ פֿול אַנטוישונג.
עס רוישן נאָך איר
שוואַרצע ביימער אַ רוישונג.
די זון האָט געפּלאַצט.
אַ מענטש צינדט אַ לאָמפּ.
ער האָט מורא, האָט מורא :
אין ווינקל, אָט דאָרט,
זיצט די פֿרוי מרה–שחורה — —
אַ מענטש צינדט אַ לאָמפּ.
ס‘איז פֿינצטער דער גאַס —
צינדט זי אָן אַ לאַמטערן,
און גאָט איז פֿאַרזאָרגט —
זוכט ער טרייסט בייַ די שטערן.
און גאָט איז פֿאַרזאָרגט — — |
|
