| |
|
|
און שטאַרב איך —
דאַן וואַרף איך פֿון זיך צו זיך זעלבסט בומעראַנגען.
נישט זייַן וועט קיין דיין און נישט קיין געריכט,
נאָר עפּעס אַ גיין דורך אַ גאַנג דורך אַ לאַנגן,
אַן אָנהייב פֿון עפּעס אַ נייַעם געדיכט, —
און שטאַרב איך !
און שטאַרב איך —
נישט גיט מען קיין שטראָף און נישט גיט מען קיין שׂכר מיר.
קיין טיר נישט, קיין טויער, צו מאָל נישט קיין שפּאַלט,
נאָר טויזנטער בת–קולס אי הינטער, אי פֿאַר מיר,
און עפּעס אַ נייַער פֿאַרפּלאָנטערטער וואַלד, —
און שטאַרב איך !
און שטאַרב איך —
נעמט אייַן מייַן שגעון אומצייליקע שטרעקן
און ס‘וויל צו מייַן חלום נישט נעמען קיין שיעור.
איך שפּיל מיך אין שייַנען און פֿאַרביקע פֿלעקן,
אין בילדער אַרום מיר און בילדער אין מיר, —
און שטאַרב איך ! |
|
