|
|
|
פֿאַרנאַכטצייַט וויינען גרויע ציגל :
„זע אונדזער קריוודע, אל–נקמות !
פֿאַרמויערט האָבן אונדז אין ווענט
דעם מענטשנס בויענדיקע הענט —
און דאָך זענען אויך מיר, אויך מיר
געווען נשמות“…
און טיף אין מענטשן שלוכצן אויף
פֿאַרנאַכטצייַט זייַנע פֿיל נשמות :
„מיר, פייגל שטומע ! וויי און גוואַלד,
ווער גיט אונדז וואַלד, ווער גיט אונדז וואַלד ?
ביז וואַנען פּייַניקט אונדז דער גוף,
אָ אל–נקמות ?!“
נאָר צווישן וואָלקנס זיצט און וויינט
אויך ער אַליין, דער אל–נקמות :
„גן–עדן ! ביסט נישט מער פֿאַראַן !
ווער גיט מיר אים צוריק, דעם גן ?
מיט אייַער אַלטן האַר וויינט מיר,
איר ש“י עולמות !“ |
|